İlk kelimelerimizi söylerken, yemek yemeyi öğrenirken, emeklediğimiz, yürüdüğümüz ve daha birçok bilgi ve tecrübeyi edindiğimiz anlarda en büyük öğretici ve yol gösterici kişiler ailemizin fertleri oldu. Sadece fiziksel öğretilerimizde değildi bize öğrettikleri. Bize sundukları sevgi ve fedakarlıkları kadar aile üyelerinin arasında ki tavır ve davranışlar da bizlerin duygu dünyasını oluşturan en büyük kaynaklar oldu.

Etik ve ahlaki değerlerimizin temelleri de yine ailelerimiz tarafından atıldı. Cömertlik, cimrilik, çekingenlik, temiz olmak, düzenli olmak ve sosyallik gibi öğretilerin kazanılması çocuklukta ki eğitim ile belirleniyor. Bu örnekler akıllara Gazali’nin sözlerini “İnsan bulunduğu kabın şeklini alan sıvı gibidir.” benzetmesini getiriyor. Buradan anlıyoruz ki aile; bizlerin şekillenmesinde oldukça büyük bir etkiye sahip. Çocukların karakterlerinin şekillenmesinde yapılan araştırmalar da gösteriyor ki çocuğun kişilik gelişiminin yüzde 65’i okul öncesi dönem dediğimiz 0-6 yaş döneminde oluşuyor.(Child Development- Laura E. Berk)

Aileler çocuklarının karakterlerini şekillendirdikleri kadar tehlikelerden koruyan, bilinçlendiren ve yol gösterici tavırda da oluyor. Örneğin sobanın ya da çaydanlığın sıcak olduğunu deneyimlemeden bizleri ondan uzak tutmaya gayret edişlerinden tutun edindiğimiz arkadaşlarımıza kadar bize zarar gelmesinden korktukları her alanda birer uyarıcı ve koruyucu oluyorlar. Bu ve daha sayısız pek çok konu gösteriyor ki; okullardaki öğretmenlerimizden önce öğreticilerimiz ailemizdir. Tabi ki onların eğitmenliği okula başladığımız anla bitmiyor. Aksine büyümeye devam ettiğimiz her geçen an katlanarak artıyor.